soms word ik kwaad op me zelf,ik doe nog steeds stiekem,omdat ik gezien hebt,en iedere keer zeg tegen mij zelf dat ik stop,ik doe het niet meer,maar toch,je doet het weer.kun je er mee stoppen of blijft dat gevoel keer op keer terug komen.kan iemand iets over tterug schrijwen a.u.b. dames ik ben 30 jaar
hoi hoi, ik ken het gevoel zooooooo goed, je zegt tegen jezelf , joh ,schei er mee uit dit loopt uit de hand.Maar telkens weer, het hoeft maar een panty te zijn die je ziet bij v&d, dan denk je, mmmmmm heerlijk gevoel was het toen ik dat droeg en je komt thuis, je bent alleen en daar ga je weer.ik ben er ook een tijdje uitgeweest maar het grijpt je weer,dus,,,,,,, laat lekker gaan, geniet er van !!!!!!!!!! sterkte en veel plezier,kusje Wendy
Hoi Cristinne,
Antwoord op je vraag kan ik je niet geven. Ik probeer zelf steeds te stoppen, wat resulteert in het doorgaan zonder dat het uit de hand loopt. Uit de hand lopen betekend voor mij dat ik het uitdraag in mijn omgeving, en het wil integreren in mijn leven.
Alleen het probleem is dat ik een hetero-man ben, zelfs een beetje macho, en in travestie beleef ik mezelf als hetero vrouw, met alle toeters bellen en vooral BEHOEFTEN ! die je je zoal kunt voorstellen bij het hetero vrouw zijn. Op de een of andere manier heb ik daar fascinaties voor, maar het hindert me verschrikkelijk omdat de realiteit zeer schril afsteekt bij mijn beleving. Welke vent wil een vent in vrouwenkleding, behalve een homo, wiens intresse vnl. ligt in mijn man-zijn ? Helaas heb ik niet alle karakteristieken die nodig zijn om een lekker wijf te zijn. Dus waar vrouwen vaak onzeker zijn over hun uiterlijk, daar sta ik doodsangsten uit. Want ik heb wel niet te kleine borsten, ik heb ze uberhaupt niet !
Deze weg is voor mij doodlopend in angst.
Dan heb ik het nog niet eens over wat ik wel echt ben, een hetero man, zelfs een beetje macho. Potverdriejandubbeltjes !
Keer op keer kom ik met mezelf in conflict als ik een relatie met een vrouw probeer aan te gaan. Het bouwt zich op. Ik vind het nl. heerlijk, intimiteit en seks met een vrouw. Maar na een poosje begint het wijffie in mezelf te protesteren van ´hee, dat wat jij met haar doet dat wil ik ook weleens weer meemaken. Vervolgens raak ik geobsedeerd met vreemdgaan, kribbig naar mijn vriendin, ik heb er nog geen gevonden die er mee kon omgaan, want telkens als ik weer een nieuwe relatie aanga (ik geef niet op ook !, ben nu 32 en heb er zo´n 6 achter de rug) zijn ze der blij mee, eindelijk een vriendje die ze kunnen opmaken, en vervolgens voelt ze zich een hork, een strijkplank, een houten kist, als ze me in travestie daadwerkelijk meemaakt. (niet dat ik zo op een vrouw lijk maar ik heb dan wel de uitstraling van verleidster) Stel je eens voor hoe dubbel dat is, een vrouwlijke kant die op deze manier enorm gestreeld wordt (immers een echte vrouw vind jou dan vrouwlijker als zichzelf), en tegelijkertijd wordt ik dan verscheurd door de keus tussen de relatie en travestie, want een vrouw wil ook gezien worden, en terecht. Maar ja.
Nu ik er zo over schrijf merk ik dat ik mijn ei weer eens kwijt moet en ik gebruik daar dankbaar jouw oproep voor.
Kun je er mee stoppen, of is het een gevangenis ?
Mijn antwoord luidt ´ja´, je kunt er mee stoppen. Effetjes dan he.
Wat een drama eigenlijk.
Sterkte.
Oh ja, nog een ding, 4 jaar geleden had ik er genoeg van, en ben vastbesloten gaan uitzoeken hoe het allemaal zit, hoewel het er meer op leek dat ik probeerde de travestie in te passen in het dagelijks leven. Hier heb ik geen spijt van, maar de uitkomst is nou een keer niet bevredigend, nog steeds schrik ik als ik onverwachts bezoek krijg, en by the way, contact met vrouwen is lastig, contact met je vrienden in travestie is in mijn ervaring vragen om problemen, want ze willen iets met je of ze halen steeds hun neus een beetje op. Om zenuwachtig van te worden. En allemaal onder het mom van ´mij maakt het niet uit hoor, hoe je je kleed, voor mij is het maar kleding´. Jeah right, waarom kijk je me dan niet aan ?
groetjes Dolly.
Hallo TV('s),
Boeiende verhalen over er “uitstappen” van de TV-behoeften.
Ik heb deze behoeften al 40 jaar en het is mij niet gelukt om te stoppen.
Je stopt toch ook niet met eten en drinken?
Volgens mij is het een onderdeel van m'n persoonlijkheid.
Ik geniet er wel van, maar waar ik moeite mee heb is mijn omgeving.
De angst om herkend te worden en dat er gelijk een stuk of twintig mensen naar me staan te staren alsof ze een olifant tussen een kudde giraffen zien staan.
Ik sta dan zo in de “scan”. Erg vervelend!!
Groetjes, Sylvia
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's